W piątym i czwartym tysiącleciu p.n.e., tereny między Europą Środkową a Azją Centralną zasiedlały plemiona posługujące się językiem praindoeuropejskim.

Wiele europejskich języków ma w nim swojego przodka. Polski również.

🦶 W czwartym tysiącleciu p.n.e. nastąpiła migracja ludności. Rozwinęły się osobne języki, m.in. pragrecki, praitalski, pragermański czy prabałtosłowiański, który później rozpadł się na prabałtycki i prasłowiański.

Ludy zasiedlające tereny od Bałtyku po Karpaty i od Odry po Bug, mówiące po prasłowiańsku, rozpoczęły wędrówki na wschód i południe.

Oczywiście zaczęły mówić swoim dialektem. Tak wykształciły się języki:

• zachodniosłowiańskie: polski, czeski, słowacki, łużycki (dolnołużycki i górnołużycki), kaszubski oraz wymarłe: połabski, pomorski, słowiński;
• wschodniosłowiańskie: ukraiński, białoruski i rosyjski;
• południowosłowiańskie: serbski, chorwacki, słoweński, bułgarski, macedoński.

🌍 Zanim jednak powstał język zachodniosłowiański, cały zespół językowy podzielił się na trzy dialekty. Czesko-słowacki, łużycki i lechicki - ten ostatni to właśnie nasz.

Oczywiście ewoluował on na przestrzeni dziejów, a samą Polskę zjednoczyli Piastowie.